Gisteravond met de van Rijnen weer genoten van prettige muziek. Helemaal mijn Maat6 hart op kunnen halen: 6 a cappella zingende zwarte vrouwen: Sweet Honey in the Rock (http://www.sweethoney.com/ )
Ze zijn in 1973 opgericht door Bernice Johnson Reagon, hebben een Grammy Award gewonnen, met muziek die vooral in de zwarte kerken gezongen wordt: spirituals, hymns, en gospel, met jazz en blues invloeden. Krachtige stemmen (vooral mevrouw middenvoor op de foto), mooie blend, en gebruik van allerhande (Afrikaanse) slag instrumenten. Veel Gospel dus, maar ook een aantal Afrikaanse songs (Zap Mama-achtig, maar dan wel wat meer gepolijst, ik geef de voorkeur aan ZM…). Daarbij ook nog politiek/ maatschappelijk verantwoord: ze zijn als echte activisten begonnen, strijden tegen onderdrukking van de zwarten, voor gelijke rechten, vrijheid, en het milieu.
Bijzonder detail: er zijn wel 6 vrouwen op het toneel, maar er zingen er maar 5. Nummer 6 (midden achter op de foto) staat alle teksten in gebaren te vertalen voor …, tja, voor wie? Zouden dove mensen hier naartoe gaan? Van de sfeer genieten? Voelen ze de trillingen van de muziek?
Maar eens wat rond gekeken op internet, en veel geleerd…
Er is Nederland een heel theater voor de dove doelgroep:
http://www.ccoog.nl/handtheater/index2.html
Wat te denken van Annie (Musical) voor doven in de Efteling: http://www.doof.nl/archief/2006/12/musical_annie_v.php
Of kinderen die muziek voelen via een ballon:
http://www.doof.nl/archief/2003/01/ruim_duizend_do.php
En Frédérique Spigt laat haar theaterconcert ‘VUUR’ begeleiden door de gebaren van Mindy Brown, die zich ‘oogmuziekvertaler’ noemt. ‘Zij brengt de voorstelling ‘VUUR’ visueel tot leven, met gebarentaal laat Mindy op artistieke wijze de woorden, de sfeer en de muziek zien. Zij is als het ware als muzikant geïntegreerd in het concert, het is een visuele toevoeging.’
http://www.doof.nl/archief/2005/12/frederique_spig.php
Gisteren gezien dat applaudisseren een apart gebaar heeft (waarom dat is, is me een raadsel, want in je handen klappen kan een dove toch ook?) ‘Het visuele applaus kunnen we omschrijven als de handen laten wapperen in de lucht.’ Ze stond zich af en toe het lazarus te wapperen. En terecht! Het was prachtig. Blijkbaar ook voor dovemansoren.
Groetjes,
Maat N.
