Donderdagochtend,

Gisteravond rond negenen zijn onze spullen uit Nederland aangekomen (luchtvracht). Ik miste eigenlijk niks, dus kon het wel daar blijven toch? Dit huis was leeg al zo mooi en ik ben gek op kamperen. Maar nu de banken en stoelen van Churchill er zijn en de dingetjes uit Nederland wordt het opeens écht wonen hier, en minder vakantie.

Volgens mij ben ik in diepste wezen een nomade!

Tjonge, wat hebben we een noodweer gehad, gistermiddag en avond. Heftige onweersbuien en bakken met regen. In één van die buien zat ik net op een de drukke 78. Niet lekker rijden!

’s Avond thuis hebben we de stekker van de pc er maar uitgetrokken. Het schijnt nog al eens in te slaan en uitval van electriciteit komt ook regelmatig voor.

Het werd een latertje, want de jongens besloten toch de bus uit New York terug te nemen. Ze misten de voorlaatste en kwamen dus pas om 1 uur in Clinton aan. Gelukkig waren de onweersbuien toen net voorbij.

Zondagmorgen, 8 uur

Gisteren Pieter weer naar het vliegveld gebracht. Met pijn in het hart, want nu zien we hem niet meer tot kerst.

Gelukkig blijft Daan nog een paar dagen langer, niet alles tegelijk alstjeblieft!

Toen Boo weer geconfronteerd werd met een koffer, was hij helemaal in mineur. Ik heb een hond nog nooit zo zielig gezien: hij zat helemaal in elkaar gedoken pootjes te geven aan Pietje. Toen Daan hem riep vanuit de kamer was hij helemaal opgelucht: jij blijft nog!
Pieter heeft tijdens diner bij Tony’s en passant nog even een verovering gemaakt: het meisje dat ons bediende (Jany) was duidelijk helemaal weg van hem en werd flink geplaagd door haar collega, die kwam vragen hoe oud Piet is.

We hebben een paar lekker volle dagen achter de rug: afspraak met het ‘relocationvrouwtje’ Monika (oorspronkelijk uit Oostenrijk)’, nog meer ’spullen’ aanschaffen, winkelen met de boys, aanleggen van het onzichtbare hek (in de warmte, wat een klus voor de 3 mannen, Nard is nu bezig met het laatste stukje van 1500 ft= 457,2 meter draad leggen), luchtvracht-dozen uitpakken (vooral kleren, papierwerk en persoonlijke dingetjes, als foto’s, een paar schilderijen ed), lekker met elkaar uit eten, het ‘Comcast’mannetje (Larry: “I’m a typical devorced guy, everybody in America is devorced, except my parents”) ontvangen en helpen bij het aansluiten van kabeltv (want waar ging in godsnaam die kabel naartoe vanuit de kelder?), bellen en skypen, een ‘hoe-mol-ik-mijn-bodemplaat-ritje” langs een rivier, de nieuwe pc, ‘MIM’ genaamd (mooie imac) leren kennen en verschillende late-avond-potjes hartenjagen en een mislukt bezoek aan het Black Patatoe Music Festival in Clinton.
(Hoewel we zo laat kwamen, dat we nog maar anderhalve band konden meemaken, moesten we toch 4 x 27 dollar neerleggen, dan maar niet. Ijsje gegeten aan de rivier met het geuid van de band op de achtergrond. Veel beter eigenlijk!)

Monika heeft dertig uur om ons te helpen bij diverse inburgeringszaken, zoals het verkrijgen van een social security number (want dan besta je pas echt!), een New Jersey Drivers License (moeten we theorie-examen voor doen, maar dan heb je ook wat: een ID, waardoor je kunt bewijzen dat je bestaat!), een workpermit voor mij (duurt een maand of twee drie, ik mag toch werken!), inschrijving bij bv de Raritan Valley College of Rutgers University (lekker leuke vakken uitkiezen en colleges volgen!) en het vinden van Tai Chi classes, waar ik zelfs met Google niet zo goed uitkwam. Verder allerlei adviesjes tussendoor: wat is een goede garage, leasen of kopen? Wat is een lekker restaurant enz.
Heel handig mevrouwtje dus!

wordt vervolgd…
x
m

…en hieronder dan het stukje van Daan