11 maart 2007 om 01:03 · in categorie Algemeen
Gisteravond met de van Rijnen weer genoten van prettige muziek. Helemaal mijn Maat6 hart op kunnen halen: 6 a cappella zingende zwarte vrouwen: Sweet Honey in the Rock (http://www.sweethoney.com/ )
Ze zijn in 1973 opgericht door Bernice Johnson Reagon, hebben een Grammy Award gewonnen, met muziek die vooral in de zwarte kerken gezongen wordt: spirituals, hymns, en gospel, met jazz en blues invloeden. Krachtige stemmen (vooral mevrouw middenvoor op de foto), mooie blend, en gebruik van allerhande (Afrikaanse) slag instrumenten. Veel Gospel dus, maar ook een aantal Afrikaanse songs (Zap Mama-achtig, maar dan wel wat meer gepolijst, ik geef de voorkeur aan ZM…). Daarbij ook nog politiek/ maatschappelijk verantwoord: ze zijn als echte activisten begonnen, strijden tegen onderdrukking van de zwarten, voor gelijke rechten, vrijheid, en het milieu.
Bijzonder detail: er zijn wel 6 vrouwen op het toneel, maar er zingen er maar 5. Nummer 6 (midden achter op de foto) staat alle teksten in gebaren te vertalen voor …, tja, voor wie? Zouden dove mensen hier naartoe gaan? Van de sfeer genieten? Voelen ze de trillingen van de muziek?
Maar eens wat rond gekeken op internet, en veel geleerd…
Er is Nederland een heel theater voor de dove doelgroep:
http://www.ccoog.nl/handtheater/index2.html
Wat te denken van Annie (Musical) voor doven in de Efteling: http://www.doof.nl/archief/2006/12/musical_annie_v.php
Of kinderen die muziek voelen via een ballon:
http://www.doof.nl/archief/2003/01/ruim_duizend_do.php
En Frédérique Spigt laat haar theaterconcert ‘VUUR’ begeleiden door de gebaren van Mindy Brown, die zich ‘oogmuziekvertaler’ noemt. ‘Zij brengt de voorstelling ‘VUUR’ visueel tot leven, met gebarentaal laat Mindy op artistieke wijze de woorden, de sfeer en de muziek zien. Zij is als het ware als muzikant geïntegreerd in het concert, het is een visuele toevoeging.’
http://www.doof.nl/archief/2005/12/frederique_spig.php
Gisteren gezien dat applaudisseren een apart gebaar heeft (waarom dat is, is me een raadsel, want in je handen klappen kan een dove toch ook?) ‘Het visuele applaus kunnen we omschrijven als de handen laten wapperen in de lucht.’ Ze stond zich af en toe het lazarus te wapperen. En terecht! Het was prachtig. Blijkbaar ook voor dovemansoren.
Groetjes,
Maat N.
7 maart 2007 om 17:03 · in categorie Algemeen
Wederom sneeuw. Wederom Teitur. En wat een móói, bijna uitgestorven woord: wederom. Maar vanaf nu zal ik maar weer gewoon weer zeggen. Gaan we het nu weer eens even over het weer hebben.
Dinsdag: het is weer (de Vlamingen zeggen ‘terug’) loeikoud en de wind is stormachtig. Dat levert een gevoelstemperatuur op van -20 en Boo en ik houden het na twintig minuten wel voor gezien in het Voorhees National Park. (Eén minuut per graad).
Gauw weer naar huis, gauw weer naar mijn boek: Extremely loud & incredibly close…één van de mooiste boeken die ik ooit heb gelezen/zal lezen!
Meet Oskar Schell, an inventor, Francophile, tambourine player, Shakespearean actor, jeweler, pacifist. He is nine years old. And he is on an urgent, secret search through the five boroughs of New York. His mission is to find the lock that fits a mysterious key belonging to his father, who died in the attack on the World Trade Center. An inspired creation, Oskar is alternately endearing, exasperating, and hilarious as he careens from Central Park to Coney Island to Harlem on his search. Along the way he is always dreaming up inventions to keep those he loves safe from harm. What about a birdseed shirt to let you fly away? What if you could actually hear everyone’s heartbeat? His goal is hopeful, but the past speaks a loud warning in stories of those who’ve lost loved ones before. As Oskar roams New York, he encounters a motley assortment of characters who are all survivors in their own way. Extremely Loud and Incredibly Close boldly approaches history and tragedy with humor, tenderness, and awe.
En dan, ’s avonds in New York in een theater bar/lounge/restaurant aan Lafayette Street:
Teitur ‘again’!!!
Een geweldig optreden, weer heel anders dan in Toronto. Een heel ander playlist met drie - ons onbekende - songs, nog wat meer van zijn vriendelijke cynisme en zelfspot en met meer ‘energie’. (Is dat wat New York City met je doet? Op mij heeft de stad iedere keer weer een gelijksoortig effect.)
Alweer: genieten met kippenvel!
“He’s utterly melodic and hopelessly romantic, and when he performs live, he robs the air from your lungs. Oh, and he’s devoid of any charisma or star power whatsoever.” (John Mayer on why Lassen’s career is stalled despite having talent in the same league as Coldplay and David Gray. From Mayer’s September 1, 2004 column in Esquire magazine.)
En:
Mark van Schaick, hoofdredacteur van Oor, schreef al eerder een zeer wervende recensie over Poetry & Aeroplanes, die hij afsloot met de volgende zin: “Misschien kun je je voorstellen dat het solo-optreden van Teitur het mooiste was wat ik op de afgelopen editie van Eurosonic heb mogen meemaken.” Na het horen van deze plaat kan ik me dat zeer zeker voorstellen. Het is echter jammer voor ons dat Teitur op dit moment zeer populair is in de Verenigde Staten en daar rondtoert. Dit album smeekt namelijk om een nieuwe Europese tournee.
(Maar dit is van een paar jaar geleden, inmiddels is zijn tweede cd uit: Stay under the Stars.)
Drie weken terug, na zijn optreden in Toronto hebben we ‘Teitur Lassen’ even gesproken en verteld dat we hem eerder hebben gezien in het Patronaat in Haarlem (toen even in de Fietsfabriek). Nu zaten we wéér in het publiek, in New York. Mocht het hem gisteravond zijn opgevallen, zal hij gedacht hebben dat we wel Superfans zijn, hem zo achtervolgend over de hele wereld…
Met Rugter en Tinus nog even nagenoten in een Starbucks en de Barnes and Nobles (wow! een boekwinkel, die ’s avonds om tien uur nog ‘alive and kicking is’!).
Terug naar mijn boek, een tevreden nacht slaap en ontwaken met (weer!) sneeuw.(http://www.houghtonmifflinbooks.com/readers_guides/foer_extremely.shtml)
I love winter, I love New York!
x
m
(Ik heb er 19 geteld.)
5 maart 2007 om 05:03 · in categorie Algemeen
Een treurig dieptepuntje te melden: een bon…
Het was ’s morgens vroeg, 7 uur, en ik was onderweg naar een cursus. Gedachten waren ver weg (’Waar moest ik ook al weer zijn?’, ‘Die lekke band moet toch nog vervangen.’, ‘Goh, wat was die musical gisteravond leuk.’, ‘Wel laat!’, ‘Joost, Car en Mar liggen nog lekker in bed, arme ik…’). Met een gangetje van 50 mile reed ik naar beneden van de heuvel. Prima zicht, bijna niemand op de weg, maar je mag er maar 25…
De state trooper was kort en duidelijk: ‘You drove double the speed limit’. Zo ver was ik inmiddels ook. Geheel en al wakker! Stom!
De collega’s op de cursus waren ook duidelijk: je moet het voor laten komen, want dan krijg je misschien minder punten aftrek, het is ten slotte je eerste keer pas. Punten aftrek wil je niet, want dan gaat de verzekeringspremie omhoog, en als je meer punten kwijt raakt kost je dat uiteindelijk je rijbewijs… Dat willen we ook niet!
Wordt dus vervolgd… in de rechtbank … op 27 maart.
Gr.
N
